مقایسه میزان محصولات پراکسیداسیون چربیها و هموگلوبینA1C در افراد مبتلا به دیابت نوع دو با افراد نرمال

چکیده مقدمه: یکی از مهمترین دلایل بروز عوارضی مانند اترواسکلروز در بیماران دیابتی، اکسیداتیو استرس و ایجـــاد پـــراکسیداسیون لیپیدی بر روی اسیدهای چرب در ســـاختمان لیپیـدها می‌باشد. اندازه گیری میزان مالون دی الدهید ( MDA ) از راههایی است که توسط ان میتوان اکسیداتیو استرس را بررسی نمود. مواد و روش ها: در ایــن مطـــالعه جمعـــاً از 200 نمـــونه استفــاده شــده که 100 نمــونه به عنـــوان گـــروه مــورد (Case group) از افــرادی که حداقل 3 سال سابقه دیابتNIDDM None Insulin Dependent Diabetic Mellitus) ( داشته اند و دارای پرونده در مرکز تحقیقات قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند و 100 نفر نرمال ( (Control groupاز افرادی بودند که هیچ گونه سابقه دیابت نداشته و به عنوان گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. در هر دو گروه سطح MDA و HbA1C وFBS اندازه گیری شده و سپس میانگین سطح پلاسمایی آنها با استفاده از نر م افزار SPSS ( Ver. 11)با یکدیگر مقایسه شد. یافته های پژوهش: سطح پلاسمائی MDA در گروه شاهد µmol/Lit 0.7428 ± 0.04و در نمونه های موردµmol/Lit 0.9222 ± 0.3 بوده که به شکل معناداری( p<0.05 ) با گروه شاهد قابل مقایسه ود. میزانHbA1C در گروه مورد %9.387 ± 2.4 و در گروه کنترل 7.356 ± 1.0 % بود و میزان FBS در گروه مورد163.31 ± 56 mg/dl و در گروه شاهد 85.740 ± 10.1 mg/dl بود که نتایج بدست آمده بین گروه شاهد و گروه مورد اختلاف معناداری (p<0.05) را نشان می‌دهد. بحث و نتیجه‌گیری: از نتایج بدست آمده نتیجه‌گیری می شود که میانگین MDA در افراد دیابتی بطور محسوسی بالاتر از گروه کنترل بوده و میانگینHbA1C و FBS نیز در گروه نمونه بالاتر از گروه شاهد بوده است. در بررسی ارتباط بین MDAبا فاکتورهای اندازه گیری شده از نظر ضریب همبستگی ارتباطی وجود نداشت و این امر بیانگر عدم ارتباط سطح MDA با افزایش سطح HbA1C و FBS در افراد دیابتی می‌باشد.